BCOM é un dispositivo de baixo consumo baseado nunha cadea de bloques que serve para identificar e seguir elementos físicos ou persoas en múltiples escenarios. O seu factor de forma pode ser o dunha tarxeta como as bancarias ou as de transporte actuais, un accesorio poñible ou levable (wearable) para facilitar a súa usabilidade no caso de determinados colectivos (como menores, persoas maiores ou con diversidade funcional), unha caixa robusta (ruggered) para funcionar en escenarios suxeitos a condicións ambientais agresivas (por exemplo, contornas industriais) ou o propio teléfono móbil.

BCOM soporta o uso de diferentes tipos de blockchain (pública, privada ou federada) para consultar e transferir a información recollida de forma inmutable, descentralizada, aberta, segura e fiable entre os diversos e heteroxéneos axentes implicados: xestores de infraestruturas críticas (por exemplo, hospitais ou transporte público), pacientes, pasaxeiros, aseguradores, parentes dun dependente, empresas de mercadotecnia xeolocalizada, xestores de superficies comerciais etc. Do mesmo xeito, posibilita o uso de contratos intelixentes (smart contracts) para automatizar accións de se produciren uns eventos determinados.

Un exemplo que ilustra o uso de BCOM é o caso da identificación e o seguimento dun usuario dependente nun hospital. Nese caso é interesante saber cando esa persoa entra e sae do centro médico.

Supoñendo que se realizase previamente un proceso de asociación da información persoal da persoa usuaria (por exemplo, de identificación) no dispositivo BCOM, esta procedería como se fai hoxe, achegaría o dispositivo BCOM a un lector de identificación. O devandito dispositivo, que até entón estaría nun modo de consumo ultrabaixo, emitiría un identificador que sería recoñecido polo lector e activaría un módulo que comezaría a comunicarse periodicamente co dispositivo colocado no hospital para indicar a presenza do usuario.

Deste xeito, mentres a persoa usuaria estivese dentro do hospital, o dispositivo BCOM seguiría informando da súa presenza. No momento en que se situase a certa distancia, a comunicación cesaría, e recoñeceríase daquela a súa saída.

A información recollida pode transmitirse en tempo real ou case a un sistema de control remoto para filtrala, procesala e poñela á disposición dos usuarios externos potenciais (coidadores); ou ben para aplicacións externas do paciente (por exemplo, aplicacións que controlen a xestión de citas médicas dun hospital ou que posibiliten guiar os pacientes a través dunha ruta accesible até o lugar da súa cita.