O HAdV é un virus que presenta unha elevada morbilidade e mortalidade en pacientes receptores de transplantes de proxenitores hematopoéticos (TPH), sobre todo en unidades pediátricas. Sábese que este virus está involucrado de maneira significativa en casos ocasionais de andazos de pneumonía adquirida na comunidade (NAC).

Na actualidade non existe un antiviral específico para facer fronte a infeccións por HAdV. Os tratamentos que se coñecen, como cidofovir, ribavirina e ganciclovir, presentan unha gran variabilidade en canto á súa eficacia. Malia que ribavirina e cidofovir son os máis utilizados, ningún deles foi aprobado para o seu uso específico en infeccións por HAdV.

O cidofovir é un nucleótido que mostra actividade fronte a todos os subgrupos de HAdV, pero presenta escasa biodispoñibilidade oral, unha toxicidade significativa (necrose tubular), non confire protección no longo prazo e ten o hándicap de que xa logo deixará de comercializarse en Europa.

Por outra parte, a ribavirina presenta unha actividade variable fronte ás diferentes familias de HAdV, con concentracións plasmáticas de carga viral 10 veces por debaixo do valor de IC50 requirido.

Por todo isto, é moi importante o desenvolvemento doutros axentes antivirais con maior actividade terapéutica fronte ao HAdV. Dado que ambos os compostos naturais presentan unha actividade cinco veces maior que cidofovir e non mostran toxicidade á mesma concentración, posúen un elevado potencial para a súa aplicación farmacolóxica fronte ao adenovirus como fármacos antivirais ou como compostos cabezas de serie para a súa posible optimización mediante quimiomodulación para desenvolver novos fármacos antivirais.

É dicir, as estruturas dos produtos descritos nesta invención servirán como punto de partida para a xeración de novas moléculas antivirais que poderán ser transferidas á clínica e explotadas comercialmente para o seu uso terapéutico.

A única alternativa potencial que existe na actualidade para tratar estas infeccións é o brincidofovir, un conxugado lipídico de cidofovir. Porén, aínda hoxe non foi aprobado en clínica.